YVONNE

De Marathon 

Na weken van intensieve training is het bijna zover. De twijfels slaan wel toe; heb ik wel voldoende kilometers gemaakt? Ga ik die 42.195 meter wel redden? Zou ik het kunnen?

Het moet kunnen, in de laatste trainingen kon ik wel merken dat het gemakkelijker ging, alleen de laatste duurlopen waren wisselend. Vooral als we boven een bepaald aantal kilometers kwamen ging het me tussen de oren zitten. De vermoeidheid begint ook een rol te spelen dus mag het nu ook wel zo ver zijn.

Nu 2 weken rustig aan terwijl je lichaam schreeuwt om beweging. Ook dat is psychisch een strijd die je moet voeren, en dan de toptijden en de slopende omstandigheden die je leest en ziet op de foto’s van die andere marathontoppers. Ik ga een poging doen! 

Vrijdag 14 oktober nog even gels gehaald bij Rene en even lekker gewandeld.

De weergoden lijken ons goed gestemd dit weekend. 

Zaterdag 15 oktober naar Amsterdam om onze startnummers op te halen en natuurlijk even de sfeer te proeven. Even op de foto bij het bord IAMSTERDAM en in het Olympisch stadion en nog even rondkijken op de runnersmarkt in de sporthallen. Wat een drukte, en al een boel gespannen gezichten om je heen.

Daarna naar Haarlem waar we een B&B hebben geboekt. Gelukkig is de kamer in orde, alleen schrok de hostess toen ze vernam dat wij op zondagochtend om 7.00 uur wouden ontbijten.

Daarna zijn we uit eten geweest in het gezellige centrum. Het begint nu echt te kriebelen, zou ik vannacht wel slapen?  

Zondag 16 oktober MARATHON DAY. Na een buitengewoon goede nachtrust naar Amsterdam. Wij dachten dat we vroeg waren maar het was er al heel erg druk En ik maar denken dat ik de enige was met de zenuwen, moet je eens lang een wc of dixi gaan dan kom je achter de zenuwen van de anderen.

Wel of geen jasje bij een temperatuur van 6 graden (koud dus). Wel gekozen voor een jasje (beter mee dan om verlegen toch?). Dan het startvak in. Wat duurt het allemaal lang! Ik kan nu nog terug! Ik wil niet meer! Mijn privé bunny zegt dat ik het kan en dat we mooi fut binne of gaan. Nou ik had op dat moment een flappie gevoel.

Dan de start en weg gaan we! We hebben afgesproken dat we iedere drinkpost aandoen en zo lopen we de eerste kilometers als een trein. Volgens afspraak gaan we in een negatieve split weg omdat ik de man met die vervelende hamer toch tegen ga komen ronde de 30 kilometer.

Ook met de drinkposten loop ik een PR op de halve en ook dan gaan we lekker door.

Wat een belevenis is dit, echt helemaal super. Wat een mensen en wat een machtig gevoel dat ik deel uit maak van die marathonmassa! Ik kan dit! Op 25 km staan mijn zusje en zwager met onze dochter en krijg ik het even moeilijk maar weet me te hervinden en door, kilometers maken! Rond de 31 km kom ik die akelige kerel met zijn speeltje toch tegen en begin ik me bewust te worden van pijn in mijn enkel die later doortrekt naar mijn heup waar ik bijna kramp in krijg. Heel veel mensen wandelen of kunnen niet meer, wat niet erg motiverend werkt.  Mijn bunny weet me alleen wel te overtuigen om door te gaan, tempo eraf en dan kom je wel weer iets bij. Dan maar op karakter! En hij krijgt gelijk. Bij 35 km blijkt het toch iets makkelijker te gaan. Ik volg het knaloranje shirt wat een halve meter voor me loopt en begin er toch in te geloven dat ik HET ga redden. Eindelijk komt het Vondelpark in zicht.

Ik kan niet meer en wil niet meer! Het publiek begint zich er ook mee te bemoeien. Hup Oranje kom op nog een klein stukje!!! (ga dat stukje zelf eens lopen,mens) We hebben onderweg al meerdere malen aanspraak gehad over de shirts waarin we lopen, Hoe komen jullie aan die oranje? Wij hebben alleen maar een blauwe! Mooi he, ook wij hebben het IAM logo op onze rug. Maar deze is van loopgroep leeuwarden. Kijk maar ook een andere sponsor. Kom op we zitten al op 40 km. Onze dochter zit te wachten dus nog even op de tandjes bijten. Daar staat een boog. Nog 1 km Ga ik het doen? Dan het bord IAMSTERDAM en de ingang van het stadion nog even de bocht om en dan ……IK HEB HET GEDAAN.

Samen met mijn man over de lijn, wat een wereldgevoel in 4.27.43 uur. Foppe had gezegd dat we voor de 4.30 uur gingen en het dan halen is helemaal super.

Nog even samen op de foto met medaille en dan naar onze dochter en familie.

Ik wil iedereen die mij heeft gesteund en bijgestaan tijdens de trainingen heel erg bedanken.

Misschien tot een volgende keer,

Yvonne Slotegraaf

3e verslag: Pittig!!

Vakantie wat is het ook een luxe! Geen verplichtingen of krappe schema’s maar lekker je gang gaan.

Geen wekker maar uit bed komen en eten wanneer je daar behoefte aan hebt, en vooral doen waar je zin in hebt.

Maar ja daar komt een einde aan en dan weer opstarten is pittig.

Pittig, is ook het juiste woord voor een marathontraining vooral als je vakantie midden in je loopschema valt. 1 week wandelen in Oostenrijk en 1 week luieren in Italië maken de opstap naar de lange duurlopen wel iets gecompliceerder. 2 dagen na thuiskomst toch maar de stoute en bijna niet gebruikte loopschoenen maar weer aan voor een 10 km loopje. De groep ging 32 km doen en dat leek mij (nog in de vakantiemodus) iets te veel van het goede.

De week daarop gaat de groep een rustweek in. Maar 22 km. Een uitstekende afstand om weer mee te gaan doen voor het echte werk. Die zondag liep ik wel erg goed. Al voelde het soms of we onderweg waren naar de ark van Noach waarbij de zondvloed al iets eerder was ingetreden . Wat een water, we konden er bijna op lopen, jammer dat het zo dun is. De volgende duurloop is een 30 met een plusje. Slik! Als ik die uit zou lopen zou ik mezelf moeten overtreffen en alweer een nieuw pr moeten lopen.

Ik zou ik niet zijn als ik me daar niet druk en zenuwachtig over zou maken. Maar na de eerste kilometers zat ik in een goed ritme welke ik weer op kon pakken na de wel heel uitgebreide tussenstop van Tineke ( het lijkt wel of je bij een marktkraam staat, zoveel lekkers is er te krijgen. Kom je ook naar Amsterdam op 16 oktober?). Bij de volgende stop voelde het ook nog allemaal wel ok en heb ik in tegenstelling tot mijn eega de prachtige dokkumer ee uitgelopen.

Thuis gekomen stond mijn teller op 31,5 km dus weer een PR!! S’middags wel een beetje stijf en hoeveel spierpijn zal ik morgen hebben? Gelukkig valt het allemaal mee.

Nog een paar weken en dan is het voor het echie. Een echte marathon van 42 km en een beetje waar ik nu ook al echt voor sta ingeschreven. Nooit gedacht dat ik zover zou komen en dat zo’n training ook nog leid tot een verbetering van je zelfvertrouwen, omdat je je lichaam toch op een andere mannier leert kennen, maar het blijft een training die ik zal blijven zien als goed buitenlands eten, lekker en (een beetje) Pittig.

2e verslag: De eerste 25 kilometer...

De eerste kilometers boven de 25 zitten erop, tot nog toe gaat het goed. Wel zijn de laatste kilometers zwaar, maar volgens de geleerden mag dat.

Iedere keer toch maar weer een PR welke ik mede te danken heb aan de ervaren lopers die mij niet alleen laten maar mij komen halen en steunen als ik het zwaar heb.

Zondagochtend voor de duurloop heb ik toch wel een gezonde spanning inde trant van: Ga ik het wel weer redden vandaag en houd ik de groep niet op. (die het toch iets gemakkelijker lijken te hebben.) Maar als we het weer hebben gehad valt het toch wel wat mee, en ben ik er trots op dat ik het weer heb gehaald.

Ook ben ik aan het uitvogelen welke voedingssupplementen mij het best bevallen en heb nu toch een gel gevonden welke ik wel kan innemen. Van de rest word ik misselijk, het is niet mijn favoriete kost!!! Maar wel noodzakelijk.

Door de week let ik ook op mijn voeding en eet 6 keer per dag en drink veel water.

Wat mij erg meevalt is de spierpijn. Ik ben wel wat stram in de enkels en heupen als ik lang heb gezeten maar als ik eenmaal in beweging ben gaat het wel weer. De rest van de week heb ik nagenoeg geen pijntjes.

Aankomende zondag staat er 30 km in Bakkeveen op het programma, die ik niet meeloop omdat Nicole (onze dochter) dan op vakantie gaat. Ik ga zondag als ze is vertrokken wel 30 km lopen met Foppe.

Daarna breekt ook voor ons de vakantie aan en heb ik wanneer we weer thuis zijn internationale loopverhalen te vermelden. We gaan op hoogtestage in Oostenrijk en Italië.

Wel wil ik er nog wel een melding van maken dat de routes die we lopen prachtig zijn en dat de sfeer binnen de groep er voor zorgen dat de kilometers een heeel klein beetje korter lijken.

En niet te vergeten de uitstekende en zeer welkome verzorgingsposten waar we toch onze voorraden mogen bijvullen.

Rest mij nog  iedereen een hele fijne vakantie en heel veel loopplezier toe te wensen.

Yvonne

1e verslag

Hallo,

Ook aan mij heeft Donald gevraagd of ik het Dreamteam wou komen versterken.

Nu is schrijven niet mijn sterkste punt maar de motivatie en overtuigingskracht van Donald waren van dien aard dat ik heb toegezegd.

Ik ben Yvonne Slotegraaf-Bruinsma ben 33 jaar, moeder van Nicole en de vrouw van Foppe Ik ben nu ongeveer 3 jaar aangesloten bij de gezelligste Loopgroep van Nederland. Daarvoor trainde ik op de sportschool en zo nu en dan een blokje lopen voor mezelf. Mijn eerste loopervaring was 12 jaar terug toen mijn  toenmalige werkgever mij en collega enthousiast had weten te krijgen voor de marathon van New York. Zodoende ben ik gaan trainen maar moest afhaken vanwege een longembolie.

Mijn zwager die ook loopt nam mij en mijn nichtje mee naar de prinsentuinloop en daarna heb ik met mijn zusje (Linda) en mijn schoonzus meegedaan aan de 5 km van de marathon van Leeuwarden. Mijn vriend (toen nog)mocht met de kinderen de 3 km doen en had erg veel moeite om de kids bij te benen. Hij besloot om de start to run te doen in september. Omdat het weer vroeg donker werd ben ik bij de loopgroep gaan lopen op de woensdagavonden vanuit Bourgion. Na 2 jaar op de 10 km afstand te hebben gelopen heb ik me in 2010 opgegeven voor de Halve Marathonclinics en hebben we 2 weken na ons trouwen samen mijn eerste halve marathon gelopen. Ook dit jaar heb ik de halve weer gedaan en verbeterd.

Nu heeft Foppe de laatste 2 marathons ook gelopen en leek het hem leuk nu ook eens een hele marathon samen te doen. Na meerdere discussies waar hij Donald ook bij betrok tijdens de avond 4 daagse stond ik tot mijn verbazing op de lijst voor de marathonclinics.

Ik ga het proberen was mijn motto maar nu ik in het Dreamteam (lees traumateam) zit wordt het wel wat serieus allemaal.

Een van de twijfelpunten was voor mij of ik het tempo zou kunnen bijsloffen, maar die twijfel is na een paar lange duurlopen wel verdwenen.

Ik voel me een echte benjamin binnen de groep die me echt steunt en motiveert en me feliciteert als ik weer een afstands p.r. loop. ( ik ga nog een hoop felicitaties in ontvangst nemen hoor de komende tijd).

Het besluit over welke echte Marathon het dan zou moeten worden hebben we samen genomen. Dit Dreamteammember gaat naar Amsterdam. Met als doel een prachtige happening te beleven en stralend van trots over de lijn te strompelen in het Olympisch stadion.

Ik zal het nog wel eens zwaar krijgen,maar weet mij dan wel gesteund door mijn zeer toegewijde medelopers en zal zo mijn doel halen. (Wim reserveer je ook een plaatsje voor mij op de erelijst? Het liefst boven foppe)

Ik zal jullie van mijn capriolen op de hoogte houden.

Tot de volgende keer of tijdens de trainingen.

Yvonne