“Dank je wel voor de zon”
Bovenstaande tekst komt wederom uit een liedje. Deze keer van de band Skik (zanger Daniël Lohues schreef ook het wonderschone lied Annelie)
Normaal gesproken vind ik het heerlijk als de zon de warmte op ons los laat. Want als de zon schijnt lijkt het alsof we allemaal gaan stralen. Zonlicht brengt met zich mee dat we ons blijer en gelukkiger voelen en meer de positieve kanten van het leven zien. Nou dat voelde aan het begin van de marathondag dus ff wat minder… Wat nou dank je wel voor de zon! Mooi niet dus. Ik heb speciaal een najaarsmarathon uitgezocht omdat deze minder zwaar is qua temperatuur. En dan is het plotseling 27 graden in de schaduw (gemeten in binnenstad van Köln op de marathondag). Waarom vandaag? Waar was dat gele ding in de zomervakantie toen we hem zo hard nodig hadden om een stralende vakantie (in Nederland) te hebben i.p.v. op je luchtbed de tent uitdrijven omdat het continu regent. Maar goed nadat ik mijn plannen heb gewijzigd, ik ga relaxed lopen en proberen onder de 4:00 te finishen, had ik er ook wel weer vrede mee. Tenslotte komt er vast wel weer een marathon waarin ik een poging kan doen voor een scherp PR.
Maar laat ik bij het begin beginnen. Zaterdagochtend stipt om 9:30 zouden we vertrekken. Echter, nadat iedereen zich een plekje had toegeëigend en de (krenten)bolletjes, zakjes drop en pakjes drinken waren uitgepakt en voordat we ook maar een centimeter hadden gereden werd er al een kwartier pauze ingelast wegens de rijtijden van de chauffeur. Hij moest verplicht pauze nemen i.v.m. het rijtijdenbesluit. Er waren vrijwilligers die zich aanboden als vervanger maar daar wilde de chauffeur niets van weten. Dus hadden we al 15 minuten pauze zonder dat er ook maar een meter was gereden. Enfin, nadat de chauffeur zijn bammetjes op had en Edward inmiddels de bus van onder, boven, zijkant en weet ik waar nog meer had gefotografeerd gingen we richting Köln.
Nog even een groep medereizigers oppikken in Deurningen en we gaan weer verder richting Köln. Na het nodige oponthoud (druk verkeer, vertraging door een protestactie in Köln en onverklaarbaar stilstaan op 200 meter van de Koelnmesse belanden we uiteindelijk in de Koelnmesse. Hier moesten de startnummers afgehaald worden en was er daarna tijd om te shoppen bij de talrijke standjes met allerhande hardloopartikelen. Nadat we daarna in diverse groepen een maaltijd hebben genuttigd gaan we richting hotel. Kamers verdelen, spullen pakken, nog wat drinken in de lobby en dan slapen. Mwah slapen… Dat gaat wat lastig wanneer de kamer grenst aan het parkeerterrein en naast de hoofdingang van het hotel waar een rokersruimte is gecreëerd. Ik wist niet dat er zoveel mensen midden in de nacht behoefte hebben aan een nicotineshot. En zo te horen hebben ze het dan ook heel gezellig…. En zijn het geen nicotinedampen die de hotelkamer binnendrijven, dan is het wel de overheerlijke geur van een traag startende dieselmotor die met pijn en moeite aanslaat…
Eventjes proberen we te slapen met het raam dicht maar dan drijf je uit je bed van de hitte. (op de dag van vertrek ontdek ik dat we ook airco op de kamer hadden, mooi op tijd dus...) Tot overmaat van ramp begint Donald ook nog te snurken (en dan ‘s ochtends doodleuk beweren dat hij bijna niet geslapen heeft…)
Voordat de wekker gaat, zijn Donald en ik al wakker. Zal vast de gezonde spanning zijn. Douchen, aankleden, voorbereidingen treffen, ontbijten en dan met de bus naar de start. Jemig wat is het daar druk. Alles krioelt door elkaar. Deelnemers van de hele die nog moeten starten, deelnemers van de halve die al gefinisht zijn en veel, heel veel toeschouwers. De deelnemers van de halve zijn erg enthousiast en uitgelaten maar waarschuwen ook voor de hoge temperaturen.
Dan is het bijna zover, we staan in het startvak. Ontspannen en gespannen kopjes om mij heen. Zelf voel ik mij wel relaxed. Zoals ik al had geschreven; ik zie wel hoe het gaat. Nog snel een plaspauze in het startvak waarbij ik via een medeLoopgroeper leer waarom je beter een 0,5 literflesje i.p.v. een 0,2 beker kunt gebruiken. Gelukkig hebben de omstanders niet door dat de spetters die tegen hun benen opspatten urine is omdat het bekertje van de medeLoopgroeper vol is… (eigenlijk best raar dat hardlopers hun beschaving overboord gooien wanneer hun blaas volloopt. In en rondom het startvak zie je mensen (voornamelijk mannen) tegen, en in allerlei dingen plassen)
Dan gaat het startschot en mogen we los. De menigte komt langzaam op gang maar dan passeren we de startlijn. Op moment van passeren realiseer ik mij dat we hier voor getraind hebben sinds 12 juni en dat dit de slagroom op de taart is!
Ik loop met Johan, Donald en Roelof. Al snel loopt Johan bij ons weg. Ik twijfel of ik mee zal gaan maar besluit bij Roelof en Donald te blijven. Echter, na ca 10 km besluit ik mijn eigen tempo te volgen, ook al is dat maar 0.1 km/u sneller. Ik voel mij daar toch vrijer en prettiger bij.
Ik voel mij prima en geniet enorm van alles wat er om mij heen gebeurt. Van de vele duizenden toeschouwers, van de verklede hardlopers, van de omgeving, etc. Ik zit lekker in mijn cadans en durf zelf wat sneller te lopen dan van tevoren gepland. Ik word nog even afgeleid van een bebrilde hardloper met beide duimen omhoog die naast mij komt lopen. He Edward! Na even gepraat te hebben laat ik Edward weten dat ik in mijn cadans wil blijven en daarom dit gezellige praatje afsluit. Geen probleem zegt Edward en loopt al fotograferend verder. Toch mooi dat je 2 hobby’s kunt verenigingen in een activiteit. Maar is hij nou een fotograferende hardloper of een hardlopende fotograaf?
Nadat we de boulevard langs de Rijn heen en terug hebben gehad gaan we de binnenstad in. Na ca 22km heb ik het gevoel dat ik de vermoeidheid in mijn benen voel. Ik schrik hier enigszins van omdat ik nog maar net over de helft ben. Ik maan mijzelf om er niet aan te denken en spreek mijzelf toe dat het nog prima gaat. Helaas helpt het weinig en besluit ik toch maar iets gas terug te nemen en vanaf dan bij elke waterpost in wandeltempo 2 bekertjes water te drinken. En zo werk ik mij kilometer voor kilometer naar de finish. Ik heb het gevoel dat mijn benen steeds zwaarder worden en kan mijzelf niet meer motiveren. Allerlei gedachten schieten door mij heen. Waarom wil ik toch een marathon lopen, halen Donald en Roelof mij al in?, moet ik wel of niet nog een sportgel nemen, etc. Even denk ik eraan om maar te gaan wandelen of even te rusten. Maar dan zie ik ‘hardlopende fles shampoo’ die ook nog in de race is om te finishen. Tja, als zo’n shampoofles het wel kan dan is dan is het mijn eer te na om te gaan wandelen.
Uiteindelijk kom ik aan bij de Dom waarna ik het nog ‘maar’ 2 kilometer is. Gelukkig nog maar 2 kilometer denk ik hardop en probeer zelfs nog te versnellen. Dat ging waarschijnlijk om een versnelling van 0.001 km/u… Dankzij de brug net voor de finish raak ik nog meer kapot en krijg daardoor weinig meer mee van het publiek. Totdat ik vlak voor de finish wordt toegejuicht de aanwezige Loopgroepers. Dat voelt goed!! Kom op, nu de handen omhoog, zwaaien naar de aanwezige cheerleaders en finishen maar!!! Yes, gehaald.
Kapot maar zeer voldaan ga ik even op een stoeprand zitten. Behulpzame EHBO’ers snellen toe om te vragen of het goed gaat. Ja hoor niets aan de hand. Ik wil gewoon even bijkomen en genieten. Helaas denken zij daar anders over en verzoeken mij om door te lopen naar het uitloopgebied. Uitloopgebied? Ik zie niemand uitlopen. De aanwezige lopers zitten, liggen of staan bij te komen of genieten van de drankjes (koolzuurvrije cola, alcoholvrij bier, bouillon) en/of versnaperingen (nootjes, worst, leverworst, chips) of hangen over het hek hun maag te ledigen.
Ik raak in gesprek met een Duitse medeloper die laat weten dat er extra ambulances opgeroepen zijn om de vele mensen die onwel zijn geraakt door de hitte te kunnen afvoeren. Dat doet je dan toch weer beseffen dat het zeer zware omstandigheden waren en dat ik blij ben dat ik gezond en wel de finish heb gehaald. Trots, blij en met een grote medaille gaan we met de bus richting het hotel.
Na een snelle douche zoeken we een restaurant op waar we ons te goed doen aan een welverdiende maaltijd waarbij we niet hoeven te letten of er wel voldoende koolhydraten in zitten. Daarna vieren we nog een feestje in de hotelbar. Rond 02:00 uur kruip ik in mijn bedje. Wat een onvergetelijke dag!
De volgende dag hebben we eerst nog een even de gelegenheid om de binnenstad van Köln te bewonderen of een terrasje te pakken aan de boulevard en dan gaan we richting Ljouwert. Na een paar tussenstops arriveren we bij het Kalverdijkje. Ik ben blij dat ik er ben. Mijn accu is langzaam leeggelopen tijdens de terugreis. Wanneer ik thuis ben en uitgebreid vertel over de marathon en het bijbehorende weekend besef ik me wat voor een geweldige happening het was.
Es war fantastisch!!!!
3e verslag Jan: "Harder, better, faster, stronger"
Bovenstaande titel is een aardig liedje van Daftpunk en geeft mijn gevoel weer zoals ik die had totdat ik een rugkwetsuur opliep, want zoals ik in mijn vorige bijdrage al schreef; het lopen ging prima! Ondanks dat ik door mijn vakantie wat minder intensief had getraind en enkele lange duurlopen had gemist fantaseerde ik al een beetje over een supersnelle PR.
Echter, in de week dat mijn zoontje voor het eerst zelfstandig enkele meters loopt ga ik door mijn rug en kan maar amper lopen.
Mijn rugkwetsuur ontstaat nota bene in de HEMA waar ik was om hemden te kopen zodat mijn rug lekker warm zou blijven in deze tegenvallende zomer.… Vanuit het niets ‘zak ik er doorheen’. Het enige wat ik deed was voorover buigen om de juiste maat te pakken
Ik weet met veel pijn en moeite en behulp van een aardige mevrouw overeind te komen en strompel naar de auto. Ik bel meteen de manueel therapeut die gelukkig bereid is om op zijn vrije dag (zaterdag) mij te helpen. Na zijn behandeling (“ff rechtzetten”) voel ik mij inderdaad wat beter maar ik blijf toch wat last houden.
Door ervaring weet ik dat het soms even tijd nodig heeft om te herstellen. Dus ik probeer wat in beweging te blijven en probeer mijzelf ervan te overtuigen dat het wel weer herstelt. Maar wanneer ik een week later niet meer overeind kan komen en op handen en voeten naar mijn bed kruip besluit ik toch maar langs de huisarts en de chiropractor te gaan.
Van de huisarts kreeg ik spierverslappers en de chiropractor constateerde dat mijn rugwervel iets verschoven was en heeft mij daarvoor behandeld. En warempel, na enkele dagen loop ik weer als vanouds.
Nu moet het goede gevoel bij het hardlopen nog terugkomen, dus niet teveel denken dat ik door de vakantie en de blessure teveel heb gemist. Ik heb tenslotte bijna 4,5 week niets gedaan. Mijn eerste voorzichtige ‘probeerkilometers’ voelen aan alsof ik de laatste kilometers loop van een ultrarun. Als dan ook nog mijn hartslagmeter aangeeft dat ik tussen de 85/95% loop slaat de twijfel toe. Al met al kom ik op 8 km . Geen last van lichamelijke pijntjes alleen maar een hoofd vol onzekerheid…
Na 2 dagen nog maar eens proberen. Gelukkig gaat het deze keer stukken beter en loop ik vanwege een verkeerde afslag 13 i.p.v. 8 km . Alleen mijn hartslag blijft wel erg hoog. Ik besluit de duurloop van 21 km als ultieme test te nemen. Ondanks de vele regen loop ik deze duurloop met veel vreugde; ik voel me goed en heb nergens last van! Alleen die vervelende hartslag blijft zo hoog.
Eenmaal thuis ontdek ik de oorzaak. Op de een of andere manier (waarschijnlijk heeft mijn zoontje dat gedaan want die drukt regelmatig de knopjes in vanwege de piepjes die hij dan hoort) stond mijn horloge ingesteld op vrouw, 60 kg en geboortejaar 1950. Tja, dat verklaart een hoop.
Inmiddels ben ik weer volop in training, heb de lange duurlopen van 32 en 36 km meegedaan en heb zonder blessures alsnog een paar degelijke hemden bij de HEMA gekocht. Op moment van schrijven is het nog 2 weken voor het echie. Nu komen de vragen naar boven. Heb ik genoeg getraind? Heb ik wel voldoende op snelheid getraind? Op wat voor tijd ga ik weg? Ga ik met andere lopers mee, of alleen? Wat moet ik de komende weken eten en drinken? Wat is Dixie in het Duits?
Gelukkig lukt het mij om de boel te relativeren en hou ik me voor dat ik geen Keniaan ben die een wereldrecord kan lopen en zijn gezin en familie moet onderhouden van de winstpremies. Ik ben maar een welvarende westerling die er als doorsneeloper genoeg aan heeft gedaan om die ‘verhipte marathon’ in ieder geval uit te lopen. En het zou mooi zijn om dit onder de 4 uren te doen!
Ik heb er in ieder geval zin in en heb al kippenvel bij de gedachte dat ik straks voor de tweede keer de finishlijn van een marathon overschrijdt!!
2e verslag Jan: 'Run, Jan, run!'
Forrest wordt vanwege zijn lage IQ en beenbeugels voortdurend gepest. Op een dag wordt hij achternagezeten door een groepje op fietsen, en Jenny schreeuwt dan de gevleugelde woorden 'Run, Forrest, run!' Forrest rent en zijn beugels vallen van zijn benen, zodat hij nog harder kan rennen.
Nou is er bij mij geen sprake van laag IQ, beenbeugels of dat ik gepest word maar ik voel net een dergelijk bevrijdend gevoel. De beugels van Forrest staan voor mijn blessure van de afgelopen maanden. Vreselijk irritant en vervelend en je loopt er niet echt prettig mee. Maar sinds kort heb ik geen last meer. In het begin loop je dan wat voorzichtig te zoeken of er echt geen pijntjes zijn. Daarna denk je, het zal wel komen wanneer ik meer kilometers maak. Maar wanneer je dan veel kilometers maakt zonder dat de blessure terugkomt ga je weer op jezelf vertrouwen. Je durft meer te geven, verder te lopen, harder te trainen en dieper te gaan. Een heerlijk gevoel!!
Nu is de euforie weer getemperd en doe ik weer een stapje terug. Je moet tenslotte wel naar je lichaam luisteren en continu meer dan gemiddeld trainen is ook niet goed en vergroot de kans op overbelasting. Toch?
Naast regelmatiger trainen ben ik inmiddels ook beter op mijn voeding gaan letten. Vorig jaar tijdens de voorbereiding van Amsterdam was mijn inspanning in verhouding tot mijn vocht- en voedselinname niet altijd in evenwicht. Ik at onregelmatig, nam te weinig vocht en vulde na de training mijn reserves niet of onvoldoende aan.
Nu doe ik dit allemaal wel. Ik drink veel water (aangelengd met appelsap, anders vind ik het niet echt smakelijk) eet regelmatig en let ook op wat ik eet. En ik eet zelfs af en toe een appel. Dus als ik nu geen PR ga lopen!
We hebben nu 5 duurlopen gehad waarvan ik de eerste de zwaarste vond. Ik had sinds de marathon van Amsterdam (okt 2010) zeer weinig kilometers gelopen. En dat voelde ik dan ook tijdens de 21 km van de eerste duurloop. Tijdens deze duurloop kreeg ik zelfs al twijfels of ik mijzelf niet enigszins overschatte omdat ik mij had opgegeven voor de marathon. Gelukkig ging de tweede duurloop en daarop volgende duurlopen steeds beter. En als het dan lekker gaat maak je ongemerkt best veel kilometers terwijl je met iedereen kletst over van alles en nog wat en wordt afgeleid door de mooie omgeving.
Sinds de derde training ‘mogen’ we ook tempoversnellingen doen. De ‘treenert’ geeft aan wanneer en welke afstand. Als je de tempoversnelling hebt gedaan pas je het zogenaamde ‘stofzuigen’ toe. (raar woord eigenlijk m.b.t. hardlopen) Ik vind deze tempoversnellingen echt een leuke afwisseling. De bedoeling is dat je de versnelling doet in het tempo wat je ook tijdens je marathon wil (en kan) lopen. Nou betrap ik mij erop dat ik soms wel erg snel loop en nooit dat tempo de gehele marathon kan volhouden. Dus het is nog even zoeken naar het juiste tempo. Waarschijnlijk ben ik niet de enige die niet het beoogde marathontempo aanhoudt want als dat wel zo zou zijn gaan er echt vette records gebroken worden….
We hebben overigens wel in zeer wisselende weersomstandigheden gelopen; harde wind, veel regen, zeer warm, koud, zeer benauwd en vochtig en lekker loopweer (droog, weinig wind en rond de 14 graden) Ach ja, het heeft ook wel wat dat heerlijke Nederlandse onvoorspelbare weer.
Nou suh mar wat, dan bin jum oek weer op de hoogte.
1e verslag Jan
‘He, is het dreamteam niets voor jou?’
Deze woorden zijn het begin van een droom die werkelijkheid is geworden. De woorden werden namelijk door Donald Koster uitgesproken, naar mij! In eerste instantie dacht ik dat de vraag voor iemand anders bedoeld was. Want, wat moet ik, gemankeerde loper die eenmaal een marathon heeft gelopen waarbij zijn eindtijd (inclusief bezoek aan de Dixie) 4:01:44 is, in het dreamteam?
Ik ben niet de snelste, oudste, knapste, heb ook niet de meeste marathons gelopen of degene die de grootste afstand aaneengesloten heeft afgelegd. Oftewel ik ben maar een doorsnee loper.
Het dreamteam daarentegen is het Amerikaanse basketbalteam dat in 16 deelnames aan de Olympische Spelen (vanaf 1936 t/m 2008, in 1980 werd niet meegedaan wegens de Amerikaanse boycot) 13 maal goud won. Of het Barcelona ‘van’ Cruijff dat onder andere vier landstitels (1991-1994) won en in 1992 de Europa Cup I of het huidige Barcelona, dat onder leiding van Josep Guardiola, de laatste drie jaar kampioen werd in de Primera División, en in zowel 2009 als in 2011 de Champions League heeft gewonnen.
Vandaar dat ik dacht dat Donald misschien wel iets te diep was gegaan tijdens de training. Maar nee, hij meende het echt. Oftewel: ik zit in het dreamteam van Loopgroep Leeuwarden!! Dus vanaf nu ga ik jullie op de hoogte houden van mijn voorbereiding op de marathon van Köln.
Eerst maar even kort voorstellen: ik ben Jan van der Veen, geboren op de kortste dag van het jaar 1972 in Kollum. Ik ben getrouwd en heb een zoontje van bijna 3 jaar. Ik heb een fantastische baan als reclasseringswerker bij de Verslavingszorg Noord Nederland (VNN)
Echte hobby’s wil ik het niet noemen maar mocht ik er tijd voor hebben dan vind ik muziek luisteren, lezen en een dvd’tje kijken wel leuk om te doen. Mocht je meer willen weten dan vraag je dat maar tijdens het lopen of zo.
Ik heb van mijn 5e tot mijn 15e gevoetbald en daarna heb ik tot mijn 35e gevolleybald. Ik kan dus niet echt terugblikken op een jarenlange hardloopcarrière. Mijn eerste hardloopmoment in mijn geheugen is de sportdag op school. Ik versloeg destijds de onverslaanbare geachte klasgenoot op de 60 meter. En dat ging toen nog gewoon op een Liga en een pakje Tjolk. Niks EPO of andere verboden middelen.
Ik heb daarna nog loopervaring opgedaan middels de speedmars en de verplichte 8 kilometer hardlopen voordat je op weekendverlof mocht toen ik beroepsmilitair was. En weer later toen ik pogingen deed om conditie op te bouwen, vooraf aan het volleybalseizoen, terwijl ik rondjes liep in het bos van Almere.
Echt serieus werd het pas toen een vriend van mij de halve van Rotterdam had uitgelopen. Dit was voor mij een trigger want ik had hem nooit in staat geacht om een halve marathon te lopen (hij heeft daarna meerdere halve marathons gelopen en loopt ook bij de Loopgroep, chapeau!) Ik ben toen gaan trainen voor de Nacht van Groningen (25 juni 2006) Dit ging de eerste 2 ronden (21.1 km is 3 ronden) super. Echter, de laatste ronde veranderden mijn benen in beton en ervaarde ik wat het nut is van trainen en duurlopen i.p.v. ‘maar wat doen’. Ik heb mezelf toen ten doel gesteld om voortaan gedisciplineerder te trainen. Waarschijnlijk past dit niet bij mij want tot nu toe is het nog niet gelukt om datgene aan trainingsarbeid te doen wat ik vooraf had voorgenomen. Hierdoor heb ik mijn PR op de halve marathon dan ook niet dusdanig scherp als ik zelf graag zou willen. Maar wie weet gaat mijn voornemen voor een optimale voorbereiding voor Köln zijn vruchten afwerpen.
In de loop der jaren heb ik inmiddels verschillende ‘loopjes’ gedaan met als hoogtepunt de Amsterdam marathon (2010) Jemig, wat was dat een ervaring!! Na de finish kon ik het niet meer droog houden van trots en blijdschap.… Waarschijnlijk is dat een normale reactie want ik heb meer mannen en vrouwen dat zien doen….
Na de gezellige duurlopen, het overnachten in het Stayokay te Haarlem (waar mijn medekamergenoten en ik bijna niet geslapen hebben dankzij het gesnurk van H.M. (of was het nou G.P. tijdens zijn slaapwandeling), de Tsjernobyl-banaan (voor mensen die bang zijn in het donker) en de geweldige marathonervaring in Amsterdam ga ik in Köln wederom een marathon lopen.
Ik vind de voorbereiding best spannend aangezien ik een tijdje uit de running ben geweest wegens een blessure aan mijn bekken. Dit is sinds kort zo goed als herstel d en pijnvrij maar toch zit er enige angst of de blessure wegblijft. Of dat er een andere blessure ontstaat. Aan mijn schoenen zal het waarschijnlijk niet liggen want ik heb nieuwe besteld (hopelijk heb ik er al de nodige kilometers mee gelopen als jullie dit lezen)
Ik hoop dat ik in Köln net zo ‘relaxed’ loop als in Amsterdam maar dan sneller. Ik vind het moeilijk om te zeggen welke eindtijd ik wil halen. Ik begin met het doel om onder de 4:00 te finishen. Alles wat sneller gaat hangt voornamelijk van mijn voorbereiding af. Zoals eerder vermeld ben ik niet heel gedisciplineerd qua trainingsinzet en er is eerder sprake van ondertraining dan overtraining. Echter, sinds de 1e duurloop voor de marathon van Köln heb ik tot nu toe minimaal twee keer per week getraind. Dus het begin is in ieder geval goed. Dat zal vast komen omdat ik zo lekker uitgerust en uitgeslapen aan de duurloop begin nu deze starten om 9:30 i.p.v. 7:30 J (maar de temperaturen stijgen dus er zal straks wel weer iemand zijn die om 7:30 wil starten L) Daarnaast zijn de duurlopen ook heel gezellig en vergeet je bijna dat je zoveel kilometers maakt.