Je kunt in de film zien dat ik me in Köln bepaald niet alleen met lópen heb bezig gehouden! Ik zag alles als één groot feest, mijn eindtijd interesseerde me geen zier, en ik liep weer behoorlijk te uhhmm.. 'multi-tasken'..
Het was een geweldige belevenis; het hele weekend weg vond ik geweldig, met deze Köln-marathon als móment suprême! Dit was mijn allereerste marathon, maar absoluut niet de laatste. Dit smaakte érg goed, het smaakt absoluut naar meer! Onderweg ook vele nieuwe indrukken en ervaringen opgedaan, maar overbodig dit te vermelden eigenlijk, want dit geldt natuurlijk voor elke marathon-debutant...
De dag dat we aankwamen in Keulen hebben we eerst gezellig rond-gestruind in de ontvangst-hallen van het marathon-festijn, (de Messe heette dat geloof ik?), we konden er onze start-nummers ophalen, verpakt in een soort goody-bag, en het was er een waar eldorado voor de shoppende hardloper, c.q. hardlopende shopper. 's Avonds lekker gegeten in het centrum, in verschillende 'ploegen', ik zat bij de 'Mexicaanse ploeg'.
Toen we al in Keulen waren, realiseerde ik me pas dat ik als hele-marathonner zijnde gelukkig enigszins mocht uitslapen; onze start was om half 12, die van de halve-marathonners om half 9. Tussen 6 en 7 uur in de prille ochtend, werden deze pech-vogels al geacht aan de ontbijt-tafel te verschijnen. Zouden zij ook allemaal vrijwillig en voor hun lol zijn meegereden naar Köln? Zoals je ziet, 'de paparazzo' is meer een avond-mens, en er zijn gedurende ons weekend Köln door mij dus niet óveral foto's van gemaakt...
Behalve het uitslapen, kon ik mij die zondag-ochtend nog meer luxe laten welgevallen; namelijk het feit dat de andere loop-groepers mij wat in de peiling hielden, en er voor waakten dat ik straks goed en wel klaar zou staan, en vooral op tijd, om de bus in te klimmen, op weg naar de start.. Martha klopte op mijn deur om te checken of ik reeds uit de veren was (dat wás ik inderdaad al reeds, ja werkelijk waar!!). Atte smeerde een paar boterhammen, zodat ik aan tafel alleen m'n yoghurt naar binnen hoefde te slobberen, waarna ik het Frühstücken heerlijk relaxed in de bus kon voortzetten.
Mijn grootste redder in nood, c.q. behoeder van een disaster-scenario, was Johan Kuperus, die vlak voor het bestijgen van de bus opmerkte dat ik iets nog niet bij me had... Wat kon dat zijn, ik dacht dat ik alles gecheckt en ge-dubbel-checked had, maar ik had het nog niet ge-trippel-checked bleek wel; er was me inderdaad even een 'detail' ontgaan... Een papier met 4 cijfers er op, inclusief de 4 bijbehorende veiligheids-speltjes..
De blunder der blunders; de paparazzo had het voor mekaar... :-/ (Arrghh... waarom schríjf ik dit?!..) Dus, ik in marathon-tempo weer terug rennen naar m'n hotel-kamer, en even zo hard weer richting bus, einsteigen, en karren maar met die bak chauffeur! Er kán nú écht níets méér mís gáán!!
In de bus richting de start schakelde ik mijn camera over op de film-stand, ik dacht dat is ook wel eens leuk, en met die felle zon raken de foto's toch gauw overbelicht. Zonde als mensen er opstaan met helemaal fel-witte gezichten, en met filmen hoef ik ook niet onderweg te lopen klooien met back-light-instellingen en dat soort gedoe, zo beredeneerde ik.
Het was een keuze waar ik geen spijt van kreeg; ik had van tevoren niet gedacht dat het zo leuk zou zijn om te filmen, ik vind dit wel haast nóg leuker dan foto's maken, kun je nagaan! Thuisgekomen vroeg ik me af, "hoe plak ik al die losse stukjes film nu aan elkaar?" Effe googlen; 'windows-movie-maker' werd al gauw genoemd. "Verrek, dat staat gewoon standaard in de computer, nooit eerder gezien"!
En zo begon het maken van de film, waar ik vele uurtjes en avondjes fun aan heb beleefd; ik was aan dit programma al gauw 'verslaafd'... Hoewel ik geen groot fan ben van Windows, (wie wel?) vind ik dit movie-maker toch wel heel erg gaaf en ook eenvoudig en overzichtelijk te bedienen en te leren. Ik ontdekte gaandeweg steeds meer, waarmee ik de film ook steeds meer kon uitbreiden. Foto's er bij, muziek er onder, allerlei jokes en effecten er in, ik kon er haast niet meer mee stoppen, haha. Het is zowaar een soort van Mekka voor paparazzo's... :-)
Terug naar Keulen; Aangekomen bij de start was het een drukte van belang, logisch, met zo'n 10.000 mede-lopers voor en achter ons. Froukje, Johnny en Henk Muller kwamen ons oppeppen en uitzwaaien bij de start; zij hadden inmiddels de halve marathon al achter de kiezen, getuige het pas verworven, blinkende ere-metaal om de nek.
Onderweg zag ik hier en daar ook een aantal fraai uitgedoste figuren voorbij komen; in clows-pakken, een super-man-outfit, of met hane-kammen of zwaaiende handjes op het hoofd. De meest maffe creatie vond ik wel de lopende fles hand-zeep; waarschijnlijk ging het hier om een reclame-stunt, want anders kom je toch niet op zó'n idee?!
Ik kreeg hem niet zo duidelijk in het vizier van m'n camera, maar er zijn ongetwijfeld meerdere loopgroepers geweest die deze markante verschijning hebben zien langs huppelen (Oeps.. moet je horen wie 't zegt, haha...) Dit brengt me wel op een ideetje trouwens; zal ik een volgende keer ook eens een loop gaan doen, verkleed als foto-toestel?! :-D
De marathon zelf ging best wel goed, ondanks de 'zomerse' hitte van 27 graden, op deze zon-overgoten oktober-dag! Ik ben goed blijven drinken, de eerste helft bij elke drinkpost, en vervolgens ben ik een stukje gaan versnellen. Het liep steeds lekkerder, en ongemerkt ging ik toch veel te hard; ik als onervaren marathon-debutant zal op deze manier niet over de eindstreep gaan...
Bij een drinkpost op een km of 25, dacht ik een bekertje limonade aangereikt te krijgen, die ik eerder ook had gekregen bij vorige drinkposten, maar het bleek dit keer cola te zijn. Ik heb nog geen ervaring met deze 'lopers-goden-drank', vooral mijn maag niet, want ik drink dit spul normaal gesproken nooit. Ik hou helemaal niet van koolzuur-houdende frisdranken, en het resterende koolzuur uit deze cola kon mijn maag niet echt bekoren; die begon vervolgens na elke 20 meter hardlopen in opstand te komen.
En bij een andere waterpost stond iemand, aan de paserende lopers te vragen, of zij trek hadden in een verfrissende douche. Iedereen bedankte hiervoor, want deze welwillende medewerker stond hier niet met een lullig tuinslangetje, maar met een soort hogedruk-kanon waar de brandweer jaloers op zou zijn. Verfrissend was het absoluut, 3 of 4 seconden lang, maar mijn sokken en schoenen hadden nog wel op z'n minst een béétje droog mogen blijven.. Dat gesomp bij elke stap, loopt niet bepaald prettig.
Inmiddels kwam ik Donald en Roelof weer tegen, zij hadden duidelijk vele malen meer marathon-ervaring dan ik; ze liepen diep geconcentreerd in een mooi vlak tempo, tesamen van A tot Z. Oftewel, van A tot Ziel. Ze haalden mij weer in, en dit keer lukte het me niet meer om ze bij te houden. Ik weet niet of dit wel gelukt zou zijn zonder de cola, en het waterkanon. In elk geval, onderweg bedacht ik me, een volgende keer wil ik graag eens samen met Donald en Roelof oplopen. Of met andere mensen, die ook goed 'vlak' kunnen lopen, want alleen kan ik dát absoluut niet!
Toch maakte het me op dit moment allemaal niet uit, serieus lopen deed ik toch al niet nu, en ik besloot er een lekker relaxte laatste etappe van te maken. Eigenlijk heb ik de marathon niet gehaald; ik heb de laatste 10 km meer gewandeld dan hard gelopen. Ik had naderhand ook nauwelijks last van spierpijn, waarschijnlijk door deze ehhh... 'vroegtijdig ingezette cooling-down'.
Bij 35 km kwam ik Simon tegen, "God, wat is dít zwaar!" hoor ik hem nog zeggen. We liepen een stukje samen verder in een rustig tempo, allebei snakkend naar de finish. "Nog 5 km... Hoever is dat vanaf het Kalverdijkje ongeveer?".... Wij verlangden dus zogezegd ZIELsveel naar die god-damn- Finish!
Helaas lukte het me ook niet om Simon bij te benen tot het eind, maar ik was bepaald niet de enige, overal om me heen waren minstens zoveel wandelaars als hard-lopers. Ik heb m'n ogen en oren verder goed de kost gegeven, en heb me prima vermaakt met m'n fototoestel. Bij de Dom verbaasde het publiek zich behoorlijk, hoe toeristisch ik me daar liep te gedragen, al wijzend naar mijn rode start-nummer...
Dat was voor zowel hen als mij erg vermakelijk, en iemand in het publiek heeft nog met uitgestrekte armen en hangend over de afzetting, een foto van mij gemaakt, met de Dom op de achtergrond... (Een paar uren eerder hadden een paar Kenianen dit ook willen proberen, maar helaas was bij hen de batterij toen net leeg.. Hier zijn dus verder geen bewijzen van!)
Oké, dat was het wel zo'n beetje voor nu, jullie hebben inmiddels wel begrepen dat ik echt voor 'een tijd' gegaan ben hè, ahum... "Mag het een uurtje meer zijn?.. Ja hoor, geen probleem!"
Onderweg dacht ik ook nog even, in al deze gezelligheid en mooie sfeer, aan de woorden van Geert-Jan; "Een marathon lopen is een feest!" Hier is echt geen woord van gelogen; ik ben 't er 100% mee eens!
3e verslag Edward:
September is het al weer, jeemig wat vliegt de tijd! Hoogste tijd dat ik weer eens een nieuw dream-team-verslag ga schrijven. Nog een klein maandje, en dan lopen we al door de straten van Keulen, met vele duizenden andere enthousiastelingen. Ik krijg er steeds meer zin in!
Hoe is het de afgelopen tijd gegaan; nou eigenlijk best goed tot redelijk. Goed, omdat ik er vertrouwen in heb dat de marathon straks wel goed zal verlopen. Mits ik niet te hard van stapel ga, de afstand niet onderschat en mijn krachten goed weet te verdelen, zal ik die finishlijn denk ik wel gaan bereiken. Mezelf wat op de rem houden, gedoseerd lopen, wordt in ieder geval erg belangrijk straks in Keulen; de remmen vind ik vaak ook moeilijker te vinden dan het gaspedaal..
Mijn trainings-opbouw gaat redelijk; ik houd de afstanden wel vol, zo met z'n allen gezellig moai fut, maar ik merk dat ik afgelopen maanden niet een zo duidelijk waarneembare conditie-verbetering heb geboekt. Ik heb daarvoor niet intensief genoeg getraind op door-de-weekse dagen, en, zoals bekend, op de zondagen teveel lopen piere-waaien met m'n foto-toestel...
Maar ja, dat maakt me nu ook niet zo veel uit; ik heb voor nu weinig behoefte aan optimale vorderingen. Ik ga nu, voor m'n eerste marathon, in de eerste plaats voor het plezier en de lol in het lopen, ook tijdens de trainingen. Die vorderingen komen later nog wel es een keertje... M'n basis-conditie is nu goed genoeg, ik voel genoeg energie bij de lange duurlopen. Afgelopen zondag, dacht ik na 25 km even "ik ben leeg", maar bij 30 km vroeg Donald aan mij, "word jij nooit eens moe?!". Dat geeft weer mooi vertrouwen, en een boost voor m'n moraal! (als ik die heb, haha..)
De stimulatie van vetverbranding, een belangrijk, (of belangrijksté?) doel van de duurlopen, heb ik op z'n zachtst gezegd niet zo optimaal op gang gebracht.. Ik heb de theorie onlangs geleerd van us Treenert, maar ik ben er in de praktijk, uhh.. 'nog niet zo goed aan toegekomen'..., 'nog niet zo serieus mee bezig geweest..' ...zeg ik dat zo een beetje handig en tactisch, treenert?...
Oké, oké... you're right; Ik heb 't gewoon gigantisch aan m'n laars..., uhhh, loopschoen gelapt...... Ja, m'n eigen keuze en responsibility hoor... Het valt toch ook absoluut niet te combineren hè, met het vastleggen van een digitaal reisverslag, natuurlijk liefst in zo uitgebreid mogelijke kleuren, geuren, en beelden...
Ik ging het ook steeds leuker vinden om voor (bijna) elke week een foto-verslag te maken, dat geeft me veel lol en dan hebben we straks een complete herinnering van het hele trainings-traject. Als ik in de toekomst serieuzer wil gaan trainen, zal ik het rondzwaaien met de camera wel drastischer moeten zien in te perken, maar ja, dat zien we dan wel weer hoe dat 'probleem' dan opgelost gaat worden.
Jazeker, ik ga ooit nog wel een poging doen hoor, om een serieuze duurloop-frequentie aan te houden, of in elk geval een poging doen dit op te starten, is zo es een ideetje voor ergens in 2012 of zo... Wie weet zelfs nog vóórdat de wereld vergaat; dat zou toch een mooie opsteker voor mezelf kunnen betekenen nietwaar? Maar mocht het daarna worden, dan niet getreurd; ik zal jullie ook dan allemaal op de hoogte blíjven houden van de vorderingen!
###
Bij de start kwam ik Marcel Bomas ook tegen, evenals Yvonne Kassenberg. Mijn moeder, zus, nichtje en neefje waren vanuit Groningen ook naar de start gekomen, als verrassing. Ik startte wat laat achterin, maar met slechts 500 deelnemers en de redelijk brede wegen van het haventerrein, kon ik gelukkig wel goed wegkomen. Het ging die dag boven verwachting goed; een prachtig mooi vlak parcours, het was koel en bewolkt weer, en, niet geheel onbelangrijk, we hadden de wind mee. Dat scheelt toch ook behoorlijk, daar in het platte noord-Groningen.
Ik streefde naar tenminste 1 uur 45, hoopte op 1,41, en het werd een PR van 1,38,54. Eigenlijk 'gewoon' 1,38 hè, want Ahmad vertelde mij; die seconden, die hoef je er niet bij te zeggen, die tellen niet mee! En Ahmad zijn benen die kunnen er ook wat van, dus hij zal het wel weten hè? Bedankt voor je tip makker! ;-)
Volgend jaar wil ik graag weer naar deze loop, ik vond het heel gaaf, door het natuurgebied Lauwersmeer, maar wel op brede en geasfalteerde paden, zeer geschikt en vlak parcours voor wie een snelle tijd wil maken. De website is heel eenvoudig; http://www.halvemarathon.nl/
Na deze loop ben ik nog een aantal dagen met mijn vader naar Duitsland gegaan, naar Bad-Zwischenahn en Oldenburg. Gezellig rondgekeken, gefietst, en bovenal genoten van de Duitse horeca, wat echt 2 keer goedkoper is dan hier in Nederland. Daar is uit eten gaan tenminste nog leuk voor je maag én portemonnee! Van alle foto's bijelkaar, zitten wij op meer dan de helft aan een terras- of eettafel, proostend met een biertje er bij!
###
Dit bleef niet helemaal uit tijdens de loop op zondag, maar zo tijdens het hardlopen was dat best verfrissend. Ik mag niet klagen, gezien de watergordijnen die die dag in Leeuwarden naar beneden gekomen zijn, vernam ik achteraf van de 'thuis-lopers'. Onderweg kwam ik Hans Breuker nog tegen, en bij de finish hoorde ik van hem dat Roelof Houttuin er ook was.
Het parcours in Groningen was dit jaar anders dan de jaren er voor (waar ik toen overigens niet bij was), maar ik had wel duidelijk het gevoel dat dit geen verbetering kon zijn. Voornamelijk heen en terug lopen op smalle paden, waarbij vaak ook een afscheiding tussen heen en terug-gaand verkeer ontbrak. Het moest allemaal zo goedkoop mogelijk, met zo weinig mogelijk afzettingen en verkeers-regelaars, zo leek het wel. Ik vond het gewoon chaotisch en gevaarlijk, het viel erg tegen.
Mijn tijd was ongeveer 1,42 , ik weet het niet precies, want... ehh.. ik was m'n chip vergeten... Ja, da's niet slim hè, maar ja daar was een reden voor; ik kan het uitleggen hoor.... Die chip zit aan mijn schoenen geveterd, en ik was 'gewoon' compleet m'n schoenen vergeten, aii!! Ik had in de trein al steeds zo'n vaag gevoel, "ik mis nog wat"... Ehhh, waarom biecht ik dit allemaal zo eerlijk op nu vraag ik mezelf af.. is dit wel goed voor m'n reputatie?... hhmmm.. :-) Maar.... als de nood hoog is, is de redding nabij; een vriend van mijn zwager had bij ons feestje op de camping toevallig zijn loopschoenen bij zich, in de kofferbak van zijn auto! "En welke maat heb je dan?" 43, 44... "Perfect! Ik ook!!" Ze zaten echt super!! Asics, nimbus 12 geloof ik, zo goed als nieuw ook nog..
Hartelijke groeten van Edward P., alias de Mazzelaar!
2e verslag Edward: Foto's en alleen lopen
Zondag 17 juli, de routes worden steeds een stukje langer, en daarom begonnen we vanmorgen een uurtje eerder; om half negen. En geloof het of niet, het wonder is geschied; ik was OP TIJD!! Zelfs zónder gehaast en gestress vooraf, ik ben er nu tijdens dit schrijven zelf ook nog verbaasd over...
Onderweg deelde Donald mij mede dat het wel weer eens tijd wordt om een stukje te gaan schrijven... En voegde daar nog aan toe "Ja, wie in het Dream-team wil, moet daar wel wat voor doen!" Waar iemand anders op inhaakte; "En je moet ze wel goed aansporen, anders gebeurt er niks.." Aldus, ik reageerde met de woorden dat ik met alle plezier weer het toetsenbord in zal klimmen.
Het was een mooie ronde; over de oostelijke rondweg richting Wergea, verder naar beneden door Reduzum, daarna weer omhoog door Wytgaard, langs Goutum, Verlengde Schrans, Potmarge, en langs de flat van Mohammed, waar hij zoals zo vaak ons vanuit zijn raam enthousiast toejuichte en aanmoedigde.
Dat sleept ons extra goed de laatste meters door; die 28 km is toch best wel een stevig ommetje, moet ik toegeven. Toch ging het erg goed, door zo gezamelijk en gezellig in de groep te lopen voelt het altijd veel korter, vind ik zelf. De laatste km alleen gelopen, omdat ik bij Mohammed was blijven kletsen, en dat voelde gelijk compleet anders; vermoeider, zwaardere benen.. Ik moet er niet aan denken om zo'n hele ronde alleen te lopen, slopend en bovendien mega-saaaaaaaaaaaiiii..
Daarnaast ben ik een ware Mr. Bean in het navigeren; ik liep nog een stukje de Kanaalweg op, "Nee, hier zijn ze toch niet langs gegaan volgens mij"... Zoals je ziet; ik kán gewoon niet alleen lopen!
Thuisgekomen een groot glas chocolademelk gedronken, als hersteldrank. Jawel, je leest het goed; Er is officiëel onderzoek gedaan naar de goede herstel-eigenschappen van vólle chocolademelk na duursport. (Waarschijnlijk gesponsord door Nutricia-chocomel & co) Daarna een lekker uurtje in het bad liggen dobberen, als beloning na de gedane arbeid.
Mijn trainings-voorbereiding in het algemeen verloopt tot nu toe nog niet zo voortvarend; door omstandigheden een aantal keer niet geweest op de zondag, en door de week nog steeds niet teruggekeerd naar de half-zeven groep; ik was steeds weer wat te laat. Wel jammer vind ik achteraf, maar ja, m'n eigen schuld natuurlijk, ik moet de kop er bij houden, anders raakt het gemakkelijk in de maleur..
Ondanks dat ik wat half-bakken begonnen ben, gaat het verder wel prima, en heb ik er vertrouwen in dat de toekomstige trainingen goed zullen verlopen. Als ik dan elke week ook maar echt gá natuurlijk; het op tijd op komen dagen is nu absolutely mijn highest priority, ook voor de dinsdag en donderdag-avond.
Dan hebben we nog het 'probleem' van het foto's maken; tot nu toe loop ik meestal veel te enthousiast met m'n camera heen en weer te draven, waardoor ik onvoldoende in een gelijkmatig en rustig duurloop-tempo raak. Met bijbehorende vet-verbranding en lagere hartslag, zoals us treenert Donald ons onlangs heeft uitgelegd.
Afgelopen zondag de camera thuis gelaten, wat Donald toch stiekum wel wat jammer vond, want hij vind het foto's maken onderweg zelf eigenlijk niet zo'n leuk klusje erbij, zo biechtte hij op. "O, geen probleem, geef mij af en toe je toestel maar effe, dan schiet ik wel wat plaatjes!" was mijn reaktie..
Dat resulteerde (uiteraard) toch weer in een tocht waarbij ik meer dan de helft van de tijd met Donald zijn camera liep rond te zeulen.. Ik merkte (achteraf) dat ik met zo'n ding in de hand vasthoudend, me er toch te veel door laat verleiden om steeds foto's te maken; er valt ook bijna overal wel iets fotogenieks te spotten hè..
Terug bij het Kalverdijkje hield de accu het voorgezien, wat Donald niet bepaald verwonderde; "Ja, vind je 't gek, dat ding heeft overuren gedraaid vandaag! Het is maar een vakantie-toestelletje hoor..."
In het kader van de trainingen een wat hogere serieuze prioriteit mee te geven, heb ik me nu voorgenomen om ook minder met het fototoestel bezig te zijn onderweg. Ik wil 'm nog wel meenemen, maar dan alleen hangend aan de broeksriem, slechts af en toe er even uit, net zoals Donald dat doet. Dat lijkt me inderdaad toch wel veel vrijer en relaxter lopen; weer wat geleerd van us Treenert!
1e verslag Edward
Beste lezers,
Leuk als jullie mij, en de andere dream-teamers natuurlijk, willen gaan volgen in onze belevenissen en (eventuele?) vorderingen, hier op het blog van de Keulen-marathon!
Ik ben Edward, 37 jaar, woon in Leeuwarden, lekker vlakbij onze uitvalsbasis "het Kalverdijkje". Ik ben in 2009 begonnen bij de Loopgroep Leeuwarden, nadat ik de clinics voor de 10km van MvL 2009 had gevolgd. Ik kwam er toen snel achter dat gezamelijk lopen vele malen leuker is dan alleen, en ook vele malen minder zwaar gaat!
Daarnaast maak ik graag foto's, van en soms ook tijdens het lopen. Maar dit is natuurlijk geheel overbodig te vermelden, want iedereen in de club weet dit vast al! :-) En voor degenen die mij / mijn naam nog niet kennen, kunnen nu constateren "ohw, die paparazzo zit dus in het dream-team...!"
Jawel, ik zit dus in 'het dream-team'; een hele eer! Toen ik Donald zijn oproep zag op de website, dacht ik gelijk "daar wil ik aan meedoen!" Nu moet je, als onwetende lezer, niet denken dat ik het wat hoog in de bol heb gekregen, en van plan zou zijn om een "droomprestatie" neer te gaan zetten, straks daar in Keulen... Dat is geloof ik niet wat het betekent; alhoewel, "wat betekent het eigenlijk wel precies?" dacht ik tijdens dit typen; gelukkig biedt de almachtige dr. Google dan uitkomst; Volgens dé vandale (.nl) luidt de definitie; "(gelegenheids)team met alleen maar supersterren." Bedankt vandale; dit boost uiteraard zeer goed mijn moraal! ;-)
We trainen de lange duurlopen op de zondag-ochtend; inmiddels zijn er al 3 trainingen achter de rug. Ik heb er zelf nog niet veel van gebakken; de eerste keer mee op de fiets, de tweede keer wel meegelopen, maar de derde keer niet. Ik hoop de komende trainingen wel goed te gaan volbrengen, en in elk geval present te zijn Treenert!
Tot nu toe heb ik nog niet echt veel loop-ervaring, maar ik heb wel het geluk dat het mij van nature erg goed ligt. Ik ben lang en slank gebouwd, lange benen en heb een 'gemakkelijke tred'. Met relatief weinig inspanning heb ik dan al gauw een vrij hoge (gemiddelde) snelheid. Ik merk ook dat langzamer lopen dan ongeveer 10 km/u, voor mij juist vermoeiender en belastender is dan wat sneller lopen.
Ik heb me aangemeld bij Donald zijn 'dreamteam', omdat ik het leuk vind af en toe wat van het reilen en zeilen naar Keulen toe te gaan beschrijven, en omdat 'Keulen' mijn éerste hele marathon gaat worden! Tot nu toe alleen 2 halven gedaan; de MvL 2010 en '11, en een paar andere loopjes hier en daar, waar ik meer heb lopen fotograferen dan lopen...
Dat foto's maken vind ik vaak net zo leuk als het lopen zelf, en het is een kwestie van kiezen wanneer ik serieus ga lopen, en wanneer voor de fun, met de camera mee onderweg. Tijdens de afgelopen LoopLeeuwarden heb ik het eerste gedaan, (ook voor 't éerst geloof ik!...), en in Keulen ga ik, na enige overdenkingen, tóch weer voor de tweede optie...
Hoewel ik van plan ben niet (veel) foto's te maken tijdens de marathon zelf; dat is toch een (ongemerkte) aanslag op de energie en ritme, en waarschijnlijk desastreus voor de lange termijn van een hele marathon. Ik wil beslist niet deze respectabele afstand gaan onderschatten, en ook zo goed als mogelijk met de nodige voorbereiding en het gezonde verstand aan de start verschijnen...
Maar het wordt voor mij in elk geval geen prestatie-gerichte loop; "je eerste marathon, daar moet je gewoon lekker van genieten!" zei Gerjanna, van het Runningcentre, en dat heb ik dus onthouden en wil ik ook absoluut gaan doen! Het lijkt me erg leuk om (een gedeelte) gezamelijk op te lopen, en ik 'ga' qua tijd 'gewoon' voor de 4 uurtjes; ik verwacht rond die tijd te finishen, mits ik het haal en alles goed gaat..
"Wat verwacht je van de komende periode (voorbereiding)", staat er nog als laatste punt, in het lijstje met aanwijzingen en tips om dit eerste verslag te schrijven. Het antwoord is net als hierboven omschreven; vooral lekker genieten, met af en toe een fotootje :-), niet te hard willen gaan, wel enigszins serieus voorbereiden, maar niet al te serieus en fanatiek..
Dat is wat voor mij persoonlijk nu het beste en meest geschikt is, mijn conditie is afgelopen tijden ook niet zo optimaal, en ik verwacht niet straks in oktober 'in topvorm' in Keulen te arriveren. Als ik in de toekomst meer marathons zou gaan lopen, wil ik wel graag eens 3,5 uur nastreven, maar voorlopig is dat even een Deutzer Brücke te ver!
Groeten, Edward
